Τα παιδιά με φωνάζουν στον κήπο
Βιάσου, κατέβα να παίξεις!
Μα εγώ να τρέξω διστάζω
Και βλέπω τα φώτα που σβήνουν
Τη μνήμη, παυσίλυπη νύχτα.
Κι αμέσως σκηνή φωτισμένη,
Στήθη αιματόχρωμα μάτια,
Πυκνή κι ανέμελη κόμη,
Μα λίγο πριν πέσει η αυλαία
Ο φίλος στις σκάλες ζυγώνει
Ποιος τον ακούει; ποιος τρέχει
Σ’ ένα τοπίο πλατύ, κοιμισμένο,
Σαν πίνακα άδειο, σαν βλέμμα
Με πρόσωπο δίχως, πως ήτανε
μνήμη φαντάζει, που απέμεινε
Όνομα, που λίγο λίγο με χνώτο
Στο τζάμι, σβησμένο, μου μοιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου