Μερικές φορές νιώθω την ανάγκη να διευκρινίσω πως δεν ζω εκτός
τόπου και χρόνου. Πως δεν ανασαίνω πεπλανημένα σχήματα ούτε πως βαίνω
ανάμεσα των δένδρων και των λόφων/ή αν το κάνω είναι εν συνειδήση μου,
Σκέψη βάσης: όλοι γράφουμε στο στοιχείο μας
Έτσι αν με συνέπεια ρίχνουμε τις μάσκες ή τις τραβάμε όσο πιο πολύ γίνεται
εμφανίζοντας μια μη-μάσκα, δεν παύουμε να γράφουμε στοιχειωδώς.
Το ίδιο μου ακούγεται.
Εκεί τοποθετούμαι ως προς τι είναι το πιο εποικοδομητικό. Ποια λειτουργία;
Ποια δράση; Σε σχέση με τι; Σίγουρα μην μπορώντας να απαντήσω βυθίζομαι
σα νάρκισσος σε εκείνη την ονειρική ματαιοδοξία του γράφειν
όπου τείνεις ενίοτε να πιστέψεις, καθησυχάζοντας το όντως ζειν,
πως τα πάντα εν τέλει δεν είναι παρά ένα κείμενο. Προσωπείο.
Αν κάποτα μίλησα αλλιώς ήταν κι αυτό μια μάσκα. Λάθος; Ίσως.
Δεν έχω τίποτα που να δικαιολογεί μια αυταρέσκεια ή μια
πεποίθηση πως αυτά που λέω είναι σωστά, και αυτό μου αρκεί προς πορεία.
Πέπλο,πάλι.
σα νάρκισσος λοιπόν. Αν θες, σ' αυτά τα ξερατά του πολιτισμού της εικόνας
που ζούμε, μονάχα ετούτο το φυτό ανθίζει.
Η μεγιστοποίηση του επί μέρους ως δυνάμει όλον.Υποπερίπτωση:
η προσωπική σχέση επιτρέπει αυτή τη δυνατότητα, να βιώσεις τη μονάδα ως όλον
δίχως να είσαι βυθισμένος στις αυταπάτες της μερικότητας/ ή σχεδόν.
Κάπως σαν Τι ξεχάσαμε;
Να ζούμε ερωτικά, με δέος. Κι αυτό δεν ξαναβρίσκεται compadres
όντας κυνικοί, γινόμενοι σκληροί. Ουπς δήλωσις! Υποφώσκουν εν μέσω σκοτεινής
οδού οι αρτηριοσκληρύνσεις της πεποίθησης.
Μπλεγμένα πράγματα-ευχαριστώ διαδίκτυο! που μου επιτρέπεις να είμαι ασαφής.
Ήταν πάντα η ασφάλεια του λόγου μου, να κρύβομαι πίσω από τις δικτυώσεις που
μπορούσε να δημιουργήσει μια σχετικώς σκοτεινή δήλωση. σχετικώς γιατί αλλιώς κινδυνεύεις
απομακρυνθείς καθ'όλον από τη λειτουργία της γλώσσας ως τέχνη σημαντικής.
Εκ τούτου μάλλον δεν μου αρέσουν τα μανιφέστα.
Ή σχεδόν. Πώς να εκδύεσαι συνεχώς του ενδύματος που ράβεις με τρόμο;
πάμε πάλι.
Κοινή ζωή, με έρωτα, συμπάσχοντας μοιραζόμενοι. Με πίστη, με κατανόηση.
Τί άλλο να ζητήσεις;
Ας ξύσω λίγο το κεφάλι μήπως κατεβάσει τίποτε άλλο από αερολογίες.
Ανυπομονώ: για μια ζωή που κάποτε πίστεψα ότι υπάρχει.
Εκεί μέσα καλλιέργησα κάθε είδους συμβάσεις ώστε να απωθηθεί
στο μη υπαρκτό. Δεν θα μίλαγα αν δεν γνώριζα ότι αυτή είναι η δεύτερη παιδική
ασθένεια που θρέφει η εικονική πραγματικότητα. Και αυτή εδώ
η άπειρη ασυνέχεια του δικτύου
υποθάλπει μονάχα την απομόνωση από...δεν τολμώ να θέσω τον τοπικό
προσδιορισμό.Ας είμαστε ειλικρινείς, τουλάχιστον, όσο γίνεται.Όχι προς αυτομαστίγωση,
προς επιμόρφωση. Σε μας μονάχα λογοδοτούμε.
τόπου και χρόνου. Πως δεν ανασαίνω πεπλανημένα σχήματα ούτε πως βαίνω
ανάμεσα των δένδρων και των λόφων/ή αν το κάνω είναι εν συνειδήση μου,
Σκέψη βάσης: όλοι γράφουμε στο στοιχείο μας
Έτσι αν με συνέπεια ρίχνουμε τις μάσκες ή τις τραβάμε όσο πιο πολύ γίνεται
εμφανίζοντας μια μη-μάσκα, δεν παύουμε να γράφουμε στοιχειωδώς.
Το ίδιο μου ακούγεται.
Εκεί τοποθετούμαι ως προς τι είναι το πιο εποικοδομητικό. Ποια λειτουργία;
Ποια δράση; Σε σχέση με τι; Σίγουρα μην μπορώντας να απαντήσω βυθίζομαι
σα νάρκισσος σε εκείνη την ονειρική ματαιοδοξία του γράφειν
όπου τείνεις ενίοτε να πιστέψεις, καθησυχάζοντας το όντως ζειν,
πως τα πάντα εν τέλει δεν είναι παρά ένα κείμενο. Προσωπείο.
Αν κάποτα μίλησα αλλιώς ήταν κι αυτό μια μάσκα. Λάθος; Ίσως.
Δεν έχω τίποτα που να δικαιολογεί μια αυταρέσκεια ή μια
πεποίθηση πως αυτά που λέω είναι σωστά, και αυτό μου αρκεί προς πορεία.
Πέπλο,πάλι.
σα νάρκισσος λοιπόν. Αν θες, σ' αυτά τα ξερατά του πολιτισμού της εικόνας
που ζούμε, μονάχα ετούτο το φυτό ανθίζει.
Η μεγιστοποίηση του επί μέρους ως δυνάμει όλον.Υποπερίπτωση:
η προσωπική σχέση επιτρέπει αυτή τη δυνατότητα, να βιώσεις τη μονάδα ως όλον
δίχως να είσαι βυθισμένος στις αυταπάτες της μερικότητας/ ή σχεδόν.
Κάπως σαν Τι ξεχάσαμε;
Να ζούμε ερωτικά, με δέος. Κι αυτό δεν ξαναβρίσκεται compadres
όντας κυνικοί, γινόμενοι σκληροί. Ουπς δήλωσις! Υποφώσκουν εν μέσω σκοτεινής
οδού οι αρτηριοσκληρύνσεις της πεποίθησης.
Μπλεγμένα πράγματα-ευχαριστώ διαδίκτυο! που μου επιτρέπεις να είμαι ασαφής.
Ήταν πάντα η ασφάλεια του λόγου μου, να κρύβομαι πίσω από τις δικτυώσεις που
μπορούσε να δημιουργήσει μια σχετικώς σκοτεινή δήλωση. σχετικώς γιατί αλλιώς κινδυνεύεις
απομακρυνθείς καθ'όλον από τη λειτουργία της γλώσσας ως τέχνη σημαντικής.
Εκ τούτου μάλλον δεν μου αρέσουν τα μανιφέστα.
Ή σχεδόν. Πώς να εκδύεσαι συνεχώς του ενδύματος που ράβεις με τρόμο;
πάμε πάλι.
Κοινή ζωή, με έρωτα, συμπάσχοντας μοιραζόμενοι. Με πίστη, με κατανόηση.
Τί άλλο να ζητήσεις;
Ας ξύσω λίγο το κεφάλι μήπως κατεβάσει τίποτε άλλο από αερολογίες.
Ανυπομονώ: για μια ζωή που κάποτε πίστεψα ότι υπάρχει.
Εκεί μέσα καλλιέργησα κάθε είδους συμβάσεις ώστε να απωθηθεί
στο μη υπαρκτό. Δεν θα μίλαγα αν δεν γνώριζα ότι αυτή είναι η δεύτερη παιδική
ασθένεια που θρέφει η εικονική πραγματικότητα. Και αυτή εδώ
η άπειρη ασυνέχεια του δικτύου
υποθάλπει μονάχα την απομόνωση από...δεν τολμώ να θέσω τον τοπικό
προσδιορισμό.Ας είμαστε ειλικρινείς, τουλάχιστον, όσο γίνεται.Όχι προς αυτομαστίγωση,
προς επιμόρφωση. Σε μας μονάχα λογοδοτούμε.
