Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

ο παππούς κι η μαγνητοταινία

Το δισάκι που ζευόντουσαν,παλιά, στον ώμο της αποδήμησης                                                                                      ήταν ίσως 
αντιστρόφως ανάλογο 
της μνήμης του τόπου που άφηναν πίσω.


Ο Πατέρας μετατρέπει μανιωδώς παλιές βιντεο-
κασέτες σε νέους δίσκους. Δεν τον αδικώ, ήταν υπέρ
το δέον υλική η μαγνητοταινία.

Η πρώτη των, χρόνος ο πρώτος της ζωής μου 

ο τόπος όπου η μνήμη δεν ανασύρεται 
κι ωστόσα να! εδωδά είμαι 
στην οθόνη. [ένα βατράχι μελανό στου κρεββατιού την άκρη 
Κι ο πατέρας να καταγράφει 
κι η μητέρα να περιεργάζεται
να βεβαιωθεί ότι υπάρχω.]
      Υπήρξα σίγουρα. Τεκμήριο αδιάψευστο η μαγνητοταινία.

Άγκυρα, η καταγραφή, στον ωκεανό του χρόνου, 

σε ακινητοποιεί απένταντι στο ρεύμα (της λήθης)
ή σε τραβά στον πάτο (της λήθης). 
[ορίστε τα πρώτα {μου} βήματα 
μια συνεχής 
με 
τις 
πτώσεις
αναμέτρηση]
forward: Τα τελευταία; Γιατί απ' ότι έχω ακούσει να λέγεται
η βαρύτητα είναι το διαρκές μέτρο του χρόνου.

Δίχως άγκυρα η πλώρη του συνειρμού ταξιδεύει ως τον παππού. 

Αυτός, υπήρξε; ότι δεν καταγράφηκε ποτέ άραγε πράγματι υπήρξε;
pause: Στο χείλος της ζωής του κι είμαστε ομήλικοι
ίδια η αδιαθεσία για ζωή
ίδια η προοδευτική στο όνειρο εγκατάλειψη.
Τον ξεπερνώ!
[μπορώντας να ανατρέχω εκεί που αυτός αδυνατεί.]

Τέχνη του λόγου
rewind: Ότι με μιας μου έδωσες χίλιες το παίρνεις πίσω!

Μιας κι αν ακόμη επιστρέφω στον τόπο αυτόν τον
ψηφιακό ξανά και ξανά 
ποτέ πάλι
δε θα φορέσω [αυτό το πρόσωπο]
της ζωής τ' ανυποψίαστο.
Μιας κι αν όλα τα χω καταγράψει 
αυτό μάλλον δείχνει πως λίγο λιγότερο 
εντρύφησα στην πράξη πως λίγα λιγότερα
απέδωσα στην τότε επιστροφή.

Μα τω θεώ, τέχνη του λόγου, ο γέρος τα θυμάται όλα!
Κι ας μην έχει άλλο δίσκο από το κεφάλι του που 
λίγο λιγο φθίνει. Γιατί απόκαμε πια, ίσως
από το να θυμάται.
Κι εγκαταλείπει αφήγηση και
εαυτόν -κι αυτός- εις τηλεοράσεως οθόνη.
Τώρα που τ'αγγόνια
του τελείωσαν. Κι οι πατέραδες τους
καταγράφουν μανιωδώς σε δίσκους
το ατομικό ασυνείδητο.


Το μέγεθος των σκληρών δίσκων, σήμερα,                             
ίσως μαρτυρεί,αναλογικά, την αδυναμία μας να
παραδεχθούμε πως αυτο-εξόριστοι είμαστε 
του τόπου και της μνήμης



ps. στο επόμενο "ο φακής και τα βαμπίρ(του κυβερνοχώρου;)"
ως ένα εξόδειο άσμα.