Ελάφια στην Πάρνηθα

Εχθές το βράδυ καθώς εφ-
ημερίδων αποκόμματα επιμελώς αποδελτίωνα
έπεσα πάνω σε τρεις ειδήσεις περί την έλαφο
που λησμονώ ποιου λογισμού ο συνδετήρ
τις είχε συνενώσει.

Γεγονότες όλες στο όρος Πάρνηθα
αυτήν την εξορία της φύσης 
από το άστυ το πλέον ανοικτό
στην καταπάτηση.















Η πρώτη αναφερόταν στις φωτιές
που καψάλισαν ζώντα έτι τα ελάφια. 
Κοίτα να δεις, λέγω, πως εκδικείται η φύση
τη λογική της διαχείρησης.
Αφού κατέστη Δρυμός και μάλιστα
Εθνικός, η παράδοση στις φλόγες
ήταν ο ελάχιστος δυνατός ο-
δυρμός, μια στην κυριαρχία του πολίτη
ζωοθυσία.

Η δεύτερη για αγέλες σκύλων μίλαγε
που κυνηγούν τα ελάφια νεαρά. 
Κι εδώ άκου την, την εκτροπή 
πως την επιβίωση περιφέρει. 
Υπερπληθή τα ελάφια (αφού πια είδος προς
προστασία) γίνονται τώρα των κάποτε λύκων
η βορά κι η φύση την ισορροπία 
αναβιώνει. Μα είναι πια μια ισορροπία νεκρική:
Οι κάποτε υπηρέτες κυν-
ηγούν την προστασία της άγριας ζωής
αυτών που τους εγκατέλειψαν.

Η τρίτη μαρτυρούσε ενός ελαφιού την σύγκρουση
με ποδηλάτη κατηφορίζοντα του όρους την φιδωτή ά-
σφαλτο, γοργά κι ανυποψίαστα.
Κι ανεφώνησα: Επί τέλους 
η αθωότητα κερασφόρα
-έστω κι ακουσίως-
αντεπιτίθεται!

Μα ήταν μια της σημειολογίας μου πλάνη.
Γιατί στο λέω όπως πια το νιώθω:
στα μάτια σου την βλέπω
την πιστότητα την αφελή, του σκύλου υποταγή,
και του ελαφιού-πιο σπάνια-τον τρόμο, 
της ασφάλειας την πλήθυνση.

Μα αυτό που λείπει και το τρέμω
όπως ριγάς μες στη βαθιά επιθυμία,
εξόριστο κι άφαντο στη ράχη απά της Πίνδου
(το ελάχιστο καταφύγιο που την Κάθοδο 
ως τις ακτές πια αδυνατεί)

είναι η άγρια η τρυφερότητα
των λύκων η κοινωνία,
η τρομώδης.


υγ: Ο  σημερινός κυν-ισμός δεν είναι άραγε μια νεκρική αναπαράσταση της αγριότητας;

Looking at five white Arctic wolves
at a km distance
(white dots, not visible),
circling the camp
for a few days.
(photo:J.Brandenbug)