Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

ο παππούς κι η μαγνητοταινία

Το δισάκι που ζευόντουσαν,παλιά, στον ώμο της αποδήμησης                                                                                      ήταν ίσως 
αντιστρόφως ανάλογο 
της μνήμης του τόπου που άφηναν πίσω.


Ο Πατέρας μετατρέπει μανιωδώς παλιές βιντεο-
κασέτες σε νέους δίσκους. Δεν τον αδικώ, ήταν υπέρ
το δέον υλική η μαγνητοταινία.

Η πρώτη των, χρόνος ο πρώτος της ζωής μου 

ο τόπος όπου η μνήμη δεν ανασύρεται 
κι ωστόσα να! εδωδά είμαι 
στην οθόνη. [ένα βατράχι μελανό στου κρεββατιού την άκρη 
Κι ο πατέρας να καταγράφει 
κι η μητέρα να περιεργάζεται
να βεβαιωθεί ότι υπάρχω.]
      Υπήρξα σίγουρα. Τεκμήριο αδιάψευστο η μαγνητοταινία.

Άγκυρα, η καταγραφή, στον ωκεανό του χρόνου, 

σε ακινητοποιεί απένταντι στο ρεύμα (της λήθης)
ή σε τραβά στον πάτο (της λήθης). 
[ορίστε τα πρώτα {μου} βήματα 
μια συνεχής 
με 
τις 
πτώσεις
αναμέτρηση]
forward: Τα τελευταία; Γιατί απ' ότι έχω ακούσει να λέγεται
η βαρύτητα είναι το διαρκές μέτρο του χρόνου.

Δίχως άγκυρα η πλώρη του συνειρμού ταξιδεύει ως τον παππού. 

Αυτός, υπήρξε; ότι δεν καταγράφηκε ποτέ άραγε πράγματι υπήρξε;
pause: Στο χείλος της ζωής του κι είμαστε ομήλικοι
ίδια η αδιαθεσία για ζωή
ίδια η προοδευτική στο όνειρο εγκατάλειψη.
Τον ξεπερνώ!
[μπορώντας να ανατρέχω εκεί που αυτός αδυνατεί.]

Τέχνη του λόγου
rewind: Ότι με μιας μου έδωσες χίλιες το παίρνεις πίσω!

Μιας κι αν ακόμη επιστρέφω στον τόπο αυτόν τον
ψηφιακό ξανά και ξανά 
ποτέ πάλι
δε θα φορέσω [αυτό το πρόσωπο]
της ζωής τ' ανυποψίαστο.
Μιας κι αν όλα τα χω καταγράψει 
αυτό μάλλον δείχνει πως λίγο λιγότερο 
εντρύφησα στην πράξη πως λίγα λιγότερα
απέδωσα στην τότε επιστροφή.

Μα τω θεώ, τέχνη του λόγου, ο γέρος τα θυμάται όλα!
Κι ας μην έχει άλλο δίσκο από το κεφάλι του που 
λίγο λιγο φθίνει. Γιατί απόκαμε πια, ίσως
από το να θυμάται.
Κι εγκαταλείπει αφήγηση και
εαυτόν -κι αυτός- εις τηλεοράσεως οθόνη.
Τώρα που τ'αγγόνια
του τελείωσαν. Κι οι πατέραδες τους
καταγράφουν μανιωδώς σε δίσκους
το ατομικό ασυνείδητο.


Το μέγεθος των σκληρών δίσκων, σήμερα,                             
ίσως μαρτυρεί,αναλογικά, την αδυναμία μας να
παραδεχθούμε πως αυτο-εξόριστοι είμαστε 
του τόπου και της μνήμης



ps. στο επόμενο "ο φακής και τα βαμπίρ(του κυβερνοχώρου;)"
ως ένα εξόδειο άσμα.

5 σχόλια:

Utopia είπε...

και ξανά :)

forward, pause,rewind
ό,τι μπορεί κάνει ο καθένας για να ξεχάσει. ίσως ένα εξόδειο delete βοηθήσει στην ανάκτηση της λήθης.

llachar είπε...

λες delete?
σκεφτόμουν συμφιλίωση αλλά
δεν φαίνεται να
υπάρχει συντόμευση
στο πληκτρολόγιο.

The Butter of Lies είπε...

αν ζούμε για τη στιγμή-όση ενέργεια κι αν απαιτεί αυτό- μήπως θα απεγκλωβιστούμε από αυτήν την (σελφ)παγίδα με τη μνήμη και την αφήγηση; όταν αφηγήσαι, πατάς pause στη ζωή(ή μήπως μπορεί να είναι και η αφήγηση μέρος της ζωής; δε νομίζω..)
Πρέπει να υπάρχει τρόπος να απεγκλωβιστούμε από τη μνήμη και να συνεχίσουμε να ζούμε, αλλά κατά πόσο το θέλουμε; Κατά πόσο δε, ξέρουμε τι θέλουμε;
*είμαι επιφυλακτική απέναντι στην αυτενέργεια και στον αυτοκαθορισμό που υποδηλώνει το 'αυτό' στο αυτό-εξόριστοι.
*δε ξέρω και κατά πόσο είναι-έστω υποθετικά-δυνατό να μείνουμε τα ίδια Υποκείμενα, αν λύσουμε τα δεσμά με τη μνήμη. So far, είμαστε ιστορικά Υποκείμενα. Η ιστορία συνυφασμένη με τη μνήμη. Τι σόι Υποκείμενα θα υπήρχαν αντ'αυτού; και τι σόι βιωσιμότητα θα είχαν;
* ερμ είμαι οφφ-τόπικ;
* με το συμπάθειο οι πολλοί αστερίσκοι και η έκταση!

llachar είπε...

Μπα,χάρηκα πολύ που είδα σχόλιο μέ έκταση και τόσες απορίες-ίσως το πρώτο!
Θα ξεκινήσω ανάποδα:συμφωνώ απόλυτα για τη μη βιωσιμότητα.
Το "θέμα" μου είναι ακριβώς πως με την τόση καταγραφή η προσωπική μνήμη φαίνεται να ασθενεί(από εκεί εξοριζόμαστε και είναι όπως λές μάλλον ασυνείδητο).
Και καλπάζει μια ψηφιακή εκδοχή ατομικής (αποκλειστικά;) ιστορίας(μήπως αυτό τροποποιεί την έννοια του ιστορικού υποκειμένου;)
Όσο για τη ζωή κ' τη μνήμη...
Μια διαλεκτική σχέση πιστεύω είναι γόνιμη,ισορροπεί εμβαθύνωντας και τους δύο "τόπους" αλλά αυτό θέλει κότσια και άσκηση και πάνω απ'όλα μια υγιή σχέση (μιας και για κοινωνία ούτε λόγος.)
Ελπίζω κάπως να απάντησα!

The Butter of Lies είπε...

Χμμ, είναι αλήθεια πως η -ιστορία- πρέπει να περνά μάλλον 'φάση αναπροσδιορισμού' του εαυτού της. Η τεχνολογία κι όλοι οι κόσμοι που άνοιξαν μέσω αυτής αφήνει σίγουρα το στίγμα της, καθοριστικό θα έλεγα.. Νομίζω είμαστε στην -κρίσιμη- αρχή νέων εποχών/(ανα)προσδιορισμών/συσχετισμών, και, αλίμονο, μας πονά(λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά) μια τέτοιου μεγέθους αλλαγή.. Ακόμα και η ίδια η διαλεκτική ως προσέγγιση της σχέσης μεταξύ των πραγμάτων, ίσως να κλονιστεί ως δυνατότητα, όταν τα συσχετιζόμενα θα απέχουν ακραία μεταξύ τους.. γιατί η αλλαγή που βιώνουμε γίνεται βίαια, και μια 'υγιής' διαδρομή μέσα στους δεσμούς των ριζικά διαφορετικών-καίτοι διαδεχόμενων- 'εποχών' δε ξέρω κατά πόσο θα είναι εφικτή για τον ανθρώπινο νου. Τώρα μπορεί ο συλλογισμός μου να 'ξέφυγε' από το 'θέμα', δε ξέρω, φταίει ίσως και η απόσταση που επιβάλλουν τα πίξελ ενώ από κοντά θα υπήρχε βροχή ερωτήσεων! Ο διάλογος πάντως με προβλημάτισε, και με βαλε σε σκέψεις, οπότε σε φχαριστώ :)