{Η σπουδή στην απουσία μοιάζει με το να κοιτάς κατάματα έναν πίνακα.
Η ζωή τότε παραχωρεί την θέση της στην όραση η οποία
έτσι κι αλλιώς ηγεμονική
σε εισάγει σε μια άλλη πραγματικότητα.
Έτσι εξηγείται ότι και ο τυφλός έχει την αίσθηση των χρωμάτων εξίσου.
Η μελέτη της παραίτησης είναι η προετοιμασία για την απελευθέρωση
των αισθήσεων.
Η εργασία αυτή μοιάζει με την στατική είσοδο
στην επικράτεια των βασικών σχημάτων. Την ηλιοθεραπεία,
το ανεμοφύσημα, την υποδοχή του υγρού.
Κι αν η αφή είναι ο ιερέας του ζειν, ταυτόχρονα σε διδάσκει
την απομάκρυνση από τη δουλεία της πραγματικότητας.
Πράγματι αν αφήσεις τα πράγματα να σε αγγίξουν
δεν θα μπορέσεις ποτέ να είσαι ο ίδιος,
οι αισθήσεις σου θα μεταβληθούν
σε γεωμέτρες του απείρου,
σε εκείνη την επίμονη
και λεπτομερειακή
ιχνηλασία του
εντελώς προσωπικού.
Τι τρυφερή απομόνωση κι ωστόσο απόμακρη όπως
κάθε τρυφερότητα. Τι μεγάλος ανώφελος αγώνας
να νικήσεις όλες τις ήττες, να κατακτήσεις παν
το ανύπαρκτο, να επιβληθείς σε κάθε παράσταση
ζωής.
Mια πορεία στο αχαρτογράφητο ώστε να γίνεις ξανά
κύριος του βράχου της αδρανούς αντίστασης στην παρουσία
Της. Μια ακροβασία ανάμεσα στην κόψη της σελίδας
και σπόρους από σπασμένα ρόδια.
Κι όταν με το καλό χτίσεις γερά τις οχυρώσεις
τόσο που ούτε θα σε βλέπουν
μα πιο πολύ πια δεν θα βλέπεις(κι αν σε βλέπουν θα είναι σαν
να κοιτάζουν ένα πίνακα μονάχα)
θα ψιθυρίσεις, ανάμεσα σ' ένα κυκεώνα από σελίδες,
ώστε ίχνος να είναι μόνο της συνειδητοποίσης
ότι όλα αυτά θα σε ικανοποιούσαν αν κατάφερνες
να πείσεις τον εαυτό σου ότι αυτή η θεωρία δεν
είναι αυτό που είναι,ένας πολύπλοκος θόρυβος
που προκαλείς στα αυτιά της ευφυϊας σου,
σχεδόν για να μην αντιληφθεί ότι,
κατά βάθος, δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από τη δειλία σου,
την ανικανότητά σου για τη ζωή.
Κι έπειτα ο στοχασμός θα συνεχιστεί
σαν να μην υπάρχει άλλη συνθήκη ύπαρξης
σαν να είναι αυτός μονάχα ο τρόπος, ο μίζερος
κι υπέροχος τρόπος να ζεις,
με τον τρόπο σου, του σχεδόν μη ζειν.}
Ετοιμαζόμουν να πω πως έπεται και η δεύτερη,
η πιο σπουδαία σπουδή,
αλλά με πρόλαβε: η ζωή ζημιώνει την έκφραση της ζωής.
arma de doble file.
*τα italics προέρχονται από το βιβλίο της ανησυχίας.
Η ζωή τότε παραχωρεί την θέση της στην όραση η οποία
έτσι κι αλλιώς ηγεμονική
σε εισάγει σε μια άλλη πραγματικότητα.
Έτσι εξηγείται ότι και ο τυφλός έχει την αίσθηση των χρωμάτων εξίσου.
Η μελέτη της παραίτησης είναι η προετοιμασία για την απελευθέρωση
των αισθήσεων.
Η εργασία αυτή μοιάζει με την στατική είσοδο
στην επικράτεια των βασικών σχημάτων. Την ηλιοθεραπεία,
το ανεμοφύσημα, την υποδοχή του υγρού.
Κι αν η αφή είναι ο ιερέας του ζειν, ταυτόχρονα σε διδάσκει
την απομάκρυνση από τη δουλεία της πραγματικότητας.
Πράγματι αν αφήσεις τα πράγματα να σε αγγίξουν
δεν θα μπορέσεις ποτέ να είσαι ο ίδιος,
οι αισθήσεις σου θα μεταβληθούν
σε γεωμέτρες του απείρου,
σε εκείνη την επίμονη
και λεπτομερειακή
ιχνηλασία του
εντελώς προσωπικού.
Τι τρυφερή απομόνωση κι ωστόσο απόμακρη όπως
κάθε τρυφερότητα. Τι μεγάλος ανώφελος αγώνας
να νικήσεις όλες τις ήττες, να κατακτήσεις παν
το ανύπαρκτο, να επιβληθείς σε κάθε παράσταση
ζωής.
Mια πορεία στο αχαρτογράφητο ώστε να γίνεις ξανά
κύριος του βράχου της αδρανούς αντίστασης στην παρουσία
Της. Μια ακροβασία ανάμεσα στην κόψη της σελίδας
και σπόρους από σπασμένα ρόδια.
Κι όταν με το καλό χτίσεις γερά τις οχυρώσεις
τόσο που ούτε θα σε βλέπουν
μα πιο πολύ πια δεν θα βλέπεις(κι αν σε βλέπουν θα είναι σαν
να κοιτάζουν ένα πίνακα μονάχα)
θα ψιθυρίσεις, ανάμεσα σ' ένα κυκεώνα από σελίδες,
ώστε ίχνος να είναι μόνο της συνειδητοποίσης
ότι όλα αυτά θα σε ικανοποιούσαν αν κατάφερνες
να πείσεις τον εαυτό σου ότι αυτή η θεωρία δεν
είναι αυτό που είναι,ένας πολύπλοκος θόρυβος
που προκαλείς στα αυτιά της ευφυϊας σου,
σχεδόν για να μην αντιληφθεί ότι,
κατά βάθος, δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από τη δειλία σου,
την ανικανότητά σου για τη ζωή.
Κι έπειτα ο στοχασμός θα συνεχιστεί
σαν να μην υπάρχει άλλη συνθήκη ύπαρξης
σαν να είναι αυτός μονάχα ο τρόπος, ο μίζερος
κι υπέροχος τρόπος να ζεις,
με τον τρόπο σου, του σχεδόν μη ζειν.}
Ετοιμαζόμουν να πω πως έπεται και η δεύτερη,
η πιο σπουδαία σπουδή,
αλλά με πρόλαβε: η ζωή ζημιώνει την έκφραση της ζωής.
arma de doble file.
*τα italics προέρχονται από το βιβλίο της ανησυχίας.
6 σχόλια:
Γραμμένο με μεγάλη λεπτότητα. Σκέφτομαι πώς γίνεται κανείς συνθήκη ύπαρξης του Κόσμου, αντί να προυποτίθεται ο ίδιος από τον Κόσμο του.
Νομίζω πως το να γίνεις συνθήκη ύπαρξης του Κόσμου, ενώ μοιάζει παθητική στάση, στη πραγματικότητα είναι η πλέον ενεργητική. Επενεργώντας στον Κόσμο, γίνεσαι συνθήκη ενός άλλου Κόσμου.
Και βλέπω στο κείμενό σου μια μεγάλη ευαισθησία για τη σωματική σχέση όχι μόνο του ανθρώπου με τον Κόσμο αλλά και το αντίστροφο. Έτσι δείχνεις πού θα πρέπει να αναζητήσουμε τη πιο θεμελιώδη από όλες τις σχέσεις. Μου θυμίζεις όχι στη μορφή αλλά στο περιεχόμενο το έργο του Μερλώ Ποντύ, http://takseis-ithikh.blogspot.gr/2012/05/blog-post_19.html
Καλό ξημέρωμα!
Με πέτυχες σε περίοδο δίχως υπολογιστή.
Επιφυλάσσομαι να απαντήσω εν καιρώ.
Σ ευχαριστώ πολύ πάντως
Το μπλογκ σου είναι μεγάλη συμβολή στον ελληνικό ιστό!
Καλησπέρα!
Ουπς!πώς και μου διέφυγε της προσοχής αυτή η ανάρτηση;
αρχίζω να πιστεύω ότι πρόκειται για τύχη-"ευλογία" να μπορείς να αντιπαραβάλεις απέναντι σε ένα αποσπασματικό-εικονικό-μη αυθεντικό ζειν ένα τόσο πυκνό μη ζειν.
από τα πιο αγαπημένα μου.
καληνύχτα!
Εξαιρετική σημασιολογία εντός ενός αυθεντικού ποιήματος..
Και να χανόμαστε μας βρίσκεις φίλε.
Με συγχωρείς που δεν στέκομαι στο κείμενό σου (για την ώρα). 'Ερωτικά ή αλλιώς ας μη', έξοχο μου φάνηκε, κι έξοχο πρέπει να'ναι. Δικό σου;
Αντιθέτως χάρηκα που στάθηκες στα παράπλευρα θραύσματα.
Αν έχει πατρότητα ο στίχος ναι δικό μου-αν και γράφτηκε για να υπογραμμίσει την εικόνα ζής που η φωνή της lhasa δημιουργεί.
Έφυγε νωρίς.
Δημοσίευση σχολίου