Ψυχή

μου που πας;
Γύρνα πίσω!

έτσι αναφώνησε ο κολυμβητής ανοικτής θαλάσσης όταν 
στην ύστατη πνοή είδε τον εαυτό του να προπορεύεται
στην καταβύθιση στην άβυσσο.

Οι λοιποί θαλασσινοί άλλωστε αφηγούνται ακόμα
πως μονάχα μία έχει ευχή 
που κάθε τρεις χεριές
στο κύμα ψιθυρίζει:
"η άβυσσος που κολυμπώ κάμε βυθό να έχει"

Κι ωστόσο κολυμπά!ως να χαθεί απ' τα μάτια του η στεριά-
εξ'άλλου είναι γνωστό, η αγάπη ευδοκιμεί μετά τον θάνατο.

Είναι όμως έτσι; Άλλες μαρτυρίες λένε πως εν τέλει ο 
πόρφυρας δεν ήταν άλλο από την απομάκρυνση της στεριάς
από την πλήρη ας την πούμε έτσι, ενσωμάτωση στο πέλαγο,
εκεί που το μάτι περιγράφεται απ' το πολύ γαλάζιο.

Έχοντας λοιπόν τόσο ταξιδέψει μέσα στο άγνωστο 
και το από πάντα α-φιλόξενο(κάτι σαν τα πρώτα μακροβούτια
στον πλακούντα)παίρνει το μέγα  τρόμο 
τότες που χάνονται οι λαγοί κι ηχούν οι κουκουβάγιες
κι εκείνη σ' όνειρο βαθύ πέφτει κι αναστενάζει

Κολυμπιστή!σαν σε πρώτο όνειρο σε βλέπω
να σχίζεις με χέρι δυνατό που κούραση δεν νιώθει
βάθος δεν είναι αμέτρητο το βάθος του πελάγου
κύμα δεν είναι αψηλό να σε γλυκοκοιμήσει
Μόν' η στεριά είν' μακριά και πήρε να βραδιάζει
κι ας ήσουν συ που έφυγες{...}

Γυμνό κορμί, χέρια βαριά
μάτια που σφάλισαν και χείλη της αρμύρας

Πήρε να βυθίζεται στέρεα και ανέλπιδα.κι ήταν ο 
πόνος του ολάνθιστος.
Μα 'κείνη η ρημάδα η ψυχή πάντα προπορευόταν:

Ψυχή που μου 'φυγες, αν ακούς γύρνα και κοίτα
{μήπως και στήλη άλατος γενώ και ενωθώ μια και καλή...}

                                      ένα τέρας που θέλει να λέγεται
                                      άνθρωπος.

ούτε η πηνελόπη αυτονόητη δεν ήταν

προς δημοσίευση τα παρακάτω αποκόμματα χειρόγραφων σημειώσεων,(κατόπιν εκλεκτής αιτήσεως):

Γύρω του μισοκαθαρισμένες πατάτες

                                                            που δεν ψήθηκαν

μια σχεδόν φαγωμένη

ρέγγα. ένα άδειο ποτήρι, σχεδόν χωρίς στίγματα και

           εκοίταζε. Περίεργη η ηχώ της ηδονής, άλλοτε μοιάζει

μ'ουρλιαχτό μα τόσο συχνά με

κλαψούρισμα. Ένα ψαλίδι,

που ανοίγει, πόδια ζευγάρι, συσφιγκτήρ. [...]Και τα πράγματα να είναι 

τόσο οικεία για να σε πείσουν ότι δεν θες

      ότι δεν ζεις. Μα οι άντρες άφωνο ήταν που τον

άφησαν. ψωμί και οίνος και γένια αχτένιστα-τουλάχιστον για σήμερα.

κι όμως απόψε θ'ανέβω στην ταράτσα/και θα καπνίσω αφήνοντας

μόνο το φεγγάρι να με κοιτάζει/κι ύστερα βραδιάτικα

το ποδήλατο θα πάρω και θα κατηφορίσω ως τη.../θα μπλεχτώ

με ανθρώπους που ποτέ δεν θα με διάβαζαν/ή ως βάσανο μόνο

ξανά θα καπνίσω/τώρα δίχως αυτή την θέα κι αφού από ώρα πολλή

φεγγαρόλουστος. ησυχασμένος

θα πάρα της επιστροφής την ανηφόρα. Α,ναι!Θα τη δω;/

ίσως!το ταξίδι αυτό, οι δρόμοι εκείνοι που έχουν σημασία/κι όσοι 

καιρό σε περιμένουν όλον τον κόσμο πρώτα να γυρίσεις/ 

για να πέσεις στην αγκαλιά τους.

μα, δεν είναι αυτονόητο.

[...]Έπειτα ο κόσμος χάρτινος,μια κόχη,

ένα κείμενο ελάχιστο ή ούτε,

ένα άδειο τραπέζι και μια ανήσυχη αδράνεια.

υγ1 Φημολογείται πως τα fragmenta ετούτα εκούσια συνενώθηκαν δια της

επικάλυψης, κάτι σαν διαδοχική καλειδοσκοπική αναπαράσταση

υγ2 Στο εξής, λίγο για δική μου συνέπεια, λίγο για να ζωντανεψει ο χώρος-αρνητής 

των ιστοτόπων(και ειδικά ο δικός μου o αφιλόξενος)

κάθε κυριακή βράδυ μια ανάρτηση θα περιμένει να ταϊσει το feed των 93

που φανερά παρακολουθούν. κάτι σαν αναχώματα στην αρνητική έλξη του δευτεριάτικου πρωινού.

καληνύχτα.