Το υφαντό της απέναντι όχθης

Ποιος είδε μάτια άσπιλα και δέρμα αργασμένο
που στ' άγγιγμά του να ριγά στην ανάσα του να καίει
και πάνω στο θερμαγκάλιασμα να πέφτει να σπαράζει;

Κι αν είδες άντρα να μιλά για το δικό του πάθος
δίχως ντροπή να ξαγρυπνά και να θρηνεί τη μέρα
είν' τούτο π' αγαπά εκείνο που δεν θα χει

Τα μάτια του ενός είναι μισόκλειστα/ορθάνοιχτα του άλλου
κι ο πρώτος άσπρισε ήδη στο άλλο χνούδιασμα.
Τα χείλη, τα δάκτυλα όλα στην πρώτη νιότη
την τόσο ξέγνοιαστη την τόσο αδιάφορη, την αιχμηρή
σαν βέλος που δεν αφήνει να ξεχνάς
πως τούτο το υφαντό είναι στην πέρα όχθη.