"έχω αυτή τη στιγμή τόσες θεμελιώδεις σκέψεις, τόσα πράγματα αληθινά μεταφυσικά να εκφράσω, που ξαφνικά κουράζομαι, και αποφασίζω να μη γράψω άλλο, ούτε να σκεφτώ άλλο, αλλά να αφήσω τον πυρετό της έκφρασης να μου φέρει ύπνο, και να χαϊδεύω με τα μάτια κλειστά, σαν να ήταν μια γάτα, όλα τα πράγματα που θα μπορούσα να είχα πει."
και εντάξει θα μου πεις ότι η αδυναμία του λόγου μπροστά στον πυρετό της συγκίνησης είναι κοινή εμπειρία.
εδώ δεν μιλάμε όμως για αυτό. το που κείται
εκτός εμπειρίας
είναι ο πυροκροτητής της έμπνευσης.
κι όμως ο πεσσόα αρνείται τη γραφή στο απόγειο της
μαγείας
γιατί καταλαβαίνει ότι έτσι θα λύσει το ξόρκι
εξορίζοντας στο χαρτί αυτό που
τον κανει αυτό που είναι
εν τέλει η λογοτεχνία-αν θυμηθούμε και το περήφανο
Longtemps, je me couchais de bonne heure-
δεν είναι παρά η τέχνη του να νανουρίζεις την εν εκστάση συνείδηση
αλλιώς ο γραφεύς θα γινόταν
άλλο τι παρά
μια φλεγόμενη
βάτος.
δεν μπορώ παρά να παρασυρθώ στην ανάγνωση
της γραφής στην
εν κοινωνία μεταφυσική
στη στιγμή εκείνη
κατά την οποία ο άνθρωπος που σ΄αγγίζει
εγγράφει επάνω σου
την επιθυμία του να αποχωριστεί το
σώμα του όπως ο γραφεύς επιθυμεί
να κενώνεται στο λευκό.
δεν μπορείς, φίλε, να κοιτάς το αγγιχθέν δέρμα
σαν
μια επιφάνεια προς την αιωνιότητα.
αντίθετα
ξανα-αγγίζοντας ξανά
και πάντα,χαϊδεύοντας
απαλά σαν μια γάτα
απαλά σαν μια γάτα
κοιμίζεις τον πόνο
που αφήνει
η αγκαλιά που σε αρνείται πάντα-
το κοινό τέλος του έρωτα. ναι αυτός που έγραφε έφταιξε
γιατί στοιχημάτισε στην πλευρά της ύλης.
γιατί στοιχημάτισε στην πλευρά της ύλης.
έμεινε ξύπνιος να κοιτά
και να μην μπορεί ν'αγγίξει.
η γραφή είναι σωτηρία
γιατί είναι η πορεία προς την μνήμη
που γνωρίζει.
κι όμως μερικές φορές είναι προτιμότερο
να επιλέγεις στη σκοτεινιά της συνείδησης
τον ύπνο τον πυρετικό
τον γεμάτο υποσχέσεις για την τώρα
αιωνιότητα. εγώ που γράφω αυτές τις
ανοησίες που αύριο δεν θα υπάρχουν
ή που εγώ θα είμαι πια ένας άλλος
γίνομαι το παιδί που επι τέλους θυμάται
και επιλέγει για τους οικέιους του
να πει ένα ονειρεμένο παραμύθι
για καληνύχτα.
με αγάπη.
γράμμενο με πυρετό και με μετέωρο βήμα
π το πράγμα το πύρινο
της παγίδας και του πόνου
του προδοτικού πειρίθου
το παίγνιο και η
προστασία
της α-πουσίας.
πάντα.
π το πράγμα το πύρινο
της παγίδας και του πόνου
του προδοτικού πειρίθου
το παίγνιο και η
προστασία
της α-πουσίας.
πάντα.
5 σχόλια:
δεν έχω λόγια. εξαιρετικό.
ευχαριστώ σε!
ξαναλέω, μετρά πολύ ποιος λέει τα καλά τα λόγια.
αυτή τη στιγμή κάνω μια μικρή υπέρβαση,μιας και το ξέρεις ότι οι πεταλούδες έχουν πετάξει μακριά προ πολλού και ό,τι απόχες και δίχτυα και να έχω επιστρατεύσει,τίποτα δεν καταφέρνω.ίσως να είναι καλύτερα έτσι..αποφεύγω τα διλήμματα που αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις εσύ.
σπουδαία η προβληματική που θίγεις.
είσαι πραγματικά "ευλογημένος"για να μπορείς να γράφεις έτσι.
νιώθω περήφανη.
ένα από τα αγαπημένα μου..
υ.γ α!τα εύγλωττα σημεία τα είχα αντιληφθεί,απλά ήθελα να τα ακούσω από εσένα.
καληνύχτα..
Αλήθεια τι ωριμότης απο έναν τόσο νέο άνθρωπο!..να είσαι πάντα έτσι και να κάνεις πολλά παιδιά φίλε μου, το εννοώ αυτό, γιατί αυτή η τρυφερή άρνηση της γραφής που τρυφερά αλλά και δυνατά ανα-δημιουργείς είναι εξαίσια για ένα παιδί, δηλαδή για όλους μας εμάς τους αναγνώστες, αλλά και για όλους-όλους...σε θεωρητικό επίπεδο δεν έχω να πω πιο πολλά, μόνο σε βιωματικό επίπεδο θα ήθελα να σου εξομολογηθώ πως ενεργοποίησες θεραπευτικά μια πληγή μου..αυτήν την πληγή αυτού που θέλει να θεάται συνεχώς την Ύλη πιο πολύ απο το να την αγγίζει..με'πιασες φίλε στα πράσα ρε γαμώτο! και τώρα τι κάνω; περιμένω παραμύθια απο σένα, μπας και μάθω ο γεροξεκούτης ξανά το άγγιγμα..
Ευχαριστώ για την στήριξη.
Ο τρόπος του υπάρχειν είναι αγαπητικός, οπότε ευχαριστώ που κάνετε το έδαφος πρόσφορο
Δημοσίευση σχολίου