δεύτε...

ψάρια σταχτοβόρα

σφαιρικοί οφθαλμοί, κύματα που αφρίζετε, 

πανταχού υγρασία - τα καλώς γνωρισμένα

που από καιρό σε περίμεναν.

Μα στην έξοδο 

της στεριάς στέκουν έντομα,

άνθια μισάνοιχτα, χαρτομάντιλα δεμένοι αγκώνες·

σωρείτες που πυκνώνουν.

Στην ουρά τελευταίος προστίθεμαι,

με δυο λέξεις φθάνω 

μα δεν περνώ, γέρνω κι ανασηκώνομαι· 

διστάζω.

Τι να τις κάνεις δυο λέξεις;

Οι λέξεις είναι για τα ψάρια, τον ωκεανό,

τη φρενίτιδα των σφαιρικών ματιών, 

την τέφρα που απλώνει στο μπουγάζι  

και τ’ αγιάζι που τη διώχνει.

ας είναι - λέξεις δυο λιγότερες:

βλάμης θα γίνω με τους σκώληκες,

το φρέσκο χώμα, 

το βάθος 

το ισόμετρο.

Προσχέδιο

για ένα περίπατο στον κόσμο των σκιών

Η σύλληψη της διαδρομής προϋποθέτει την οσμή 
που φέρει τη νύχτα
η απόσταση του περιπατητή από την αδιόρατη ενέργεια:
φωσφορίζον περικάρπιο ή νίκελ 
που τρίφτηκε στ’ ακροδάχτυλα.

Τον διασκελισμό ανάμεσα σε όψεις 
που αναρτώνται fata morgana σ’ άβατους τοίχους. 
Την απορία του πως διασκέλισαν το τέλειο κενό 
και το λευκό ξεκίνησαν κυνήγι.
Την σάρκα να μας πεις, την σάρκα
γιατί την χαρίζουν στο θύμα, 
κι αποκλείουν την αστρική συστοιχία; 
Γιατί εξαντλούν βαριεστημένα μόνο το πρόσωπο 
κι αφήνουν τον νου περίοικο 
μες στις ανταύγειες;

Απαντώ: για τις σκιές το μπιτ νομίζεται άφθαρτο·
αλάθητος χτύπος στο νεροχύτη της νύχτας,
άκρων κυττάρων μελαγχολία 
απ’ το έμπλαστρο της ελάσσονος απόλαυσης. 
Όλα ανακαλούν το σημείο που απουσιάζει, 
φύλλο κρυφό ενός συντρόφου το μεσονύχτι.

Παραπέρα δεν μπορώ να σ' οδηγήσω· 
έχω ξεχάσει να ξεχωρίζω 
το ψωμί απ’ το σιτάρι, την απάνεμη γωνιά
απ’ το παρμπρίζ του λεωφορείου.
Σε μασέλες έψαξα και στης παλάμης το μούδιασμα·
ίσκιοι υμνούσαν την ανάταση
του προσφεύγοντος, ανοιχτοί
στην ακατάληπτη σειρήνα 
με δήθεν τρόμο
για το τρυπάνι που δεν στομώνει.
Όλα απορούν· 
μόνο τα βλέφαρα μου θυμούνται,
κρατώντας το ίχνος που καθρεφτίστηκες, 
μόνη ανάμεσα σε σκιές.

Φωνάζω! Να γυρίσεις πίσω το βλέμμα στον κοιταχτή σου.
Μα έχει ήδη περάσει
το συναξάρι των ίσκιων, μουρμουρίζοντας:
η σιωπή είναι χρυσός,
ανείπωτο χάδι,
σύντροφος στην αϋπνία, άηχος
μητέρα της μνήμης, διορία
ζωής. Τι λάθος… Τιμωρία
είναι αδιαφανής,
στα σκοτάδια παραγάδι,
προσωδία που διαβάλλει, θέση πρηνής
της αλήθειας, ένα κομμάτι οψιδιανός,
ένα σχεδόν γυαλί.

Και στη γη έψαξα. Μα, τα σπαρτά 
δεν γνωρίζουν τον ίσκιο κανενός·
φυτρώνουν πάνω στις πέτρες 
κι από κάτω η μνήμη ασθενεί,
σακί μ’ άηχα κόκαλα.

Εκεί βρήκες ν’ αποκάμεις; 
Να μη φοβάσαι τα παιδιά αποτεφρώθηκαν 
στην έκρηξη στον βαθύ τον ίσκιο
μ’ ένα φιλί μονάχα

χάικου του χειμώνα που έρχεται

Μες στην ανέμο
Θύελλα οι κραυγές σαν
Ψίθυροι μοιάζουν

ή 

Α κι έπειτα ω
Στην ομίχλη χάσαμε
Φωνούλες δυο. Α

Τσεκ

Deep Blue¹
Stockfish²
AlphaZero³.
Κι όμως κανένα τους
-μέχρι τώρα-
δεν μπόρεσε
την αρχαία να πετύχει 
μαγεία 
που τα χέρια γυμνά 
εφαρμόζουν 
όταν 
ένα ένα 
τα ανθρωπόμορφα κομμάτια 
αφαιρούν 
λες και είναι
θεοί.

¹αυτός ο θρασύς υπολογιστής της ΙΒΜ που νίκησε τον Garry Kasparov το 1997
² ο πρωταθλητής στο πρωτάθλημα σκακιού για υπολογιστές τα τελευταία έξι χρόνια
³το πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης της google που μετά από εννιά ώρες αυτομάθησης κέρδισε 78-0 το stockfish