τα μάτια στερέψαν κι η ψυχή μας ερήμωσε
κι ήταν αυτό μονάχα που πόνεσε
ότι καθόλου δεν βρήκε ο πόνος χώρο
ως και τα χέρια ξεράθηκαν-γκρίζα κλαδιά
γκρίζα σαν ζώνες διάβασης.ο δρόμος που
διαβήκαμε διακεκομμένος, εκατέρωθεν
δηλαδή προσπελάσιμος! ποια βαθύτης
μου λες και ποιο ρήγμα;ποιες ρίζες
και ποιο σωτήριο αίνιγμα;! αχνοφέγγουμε
και δεν είναι πια
ο φόβος μου άλλος παρά
τα μάτια που ερήμωσαν κι ψυχή,μας,
που στέρεψε.
κι ήταν αυτό μονάχα που πόνεσε
ότι καθόλου δεν βρήκε ο πόνος χώρο
ως και τα χέρια ξεράθηκαν-γκρίζα κλαδιά
γκρίζα σαν ζώνες διάβασης.ο δρόμος που
διαβήκαμε διακεκομμένος, εκατέρωθεν
δηλαδή προσπελάσιμος! ποια βαθύτης
μου λες και ποιο ρήγμα;ποιες ρίζες
και ποιο σωτήριο αίνιγμα;! αχνοφέγγουμε
και δεν είναι πια
ο φόβος μου άλλος παρά
τα μάτια που ερήμωσαν κι ψυχή,μας,
που στέρεψε.
4 σχόλια:
γι'αυτό κάνει κρύο χειμώνα καλοκαίρι...μέσα μας
ναι!ακριβώς αυτό.φταίμε όμως,μας διαφεύγει το προφανές.
αισθάνομαι -και το εξομολογούμαι- ότι δεν χρειάζονταν οι άλλες στροφές πέραν της πρώτης... καλησπέρα φίλε...
καλησπέρα!καλώς τον ξανά!
ναι,ίσως.οι υπόλοιπες διαβάζονται ως υποσημειώσεις.
Δημοσίευση σχολίου