Σάββατο 9 Απριλίου 2011

πειρίθους

Ποιος όμως ο κυρ Πειρίθους;
Ο κάποτε βασιλιάς των κάποτε Θεσσαλών-όπως υπονοεί κι ο Eriugena τα ονόματα είναι πια παραπλανητικά-που τότε λέγονταν Λάπιθες, με λίγα λόγια οι πολιτισμένοι άνθρωποι που βρίσκονταν συνεχώς σε πόλεμο με τους ζωώδεις, καίτοι ξαδέρφια τους, τους Κενταύρους(από τότε κατάγεται η μυθολογία της ανωτερότητας της Λογικής) ήταν κολλητός του Θησέα. Η φιλία τους κατ'εξοχήν μυθολογική επικυρώθηκε στη δοκιμασία του Μαραθώνα όπου οι δυο νέοι αντί να σκοτωθούν
όπως θα όριζε η αντρική τιμή στάθηκαν να αλληλοθαυμαστούν-κάτι σαν κεραυνοβόλο έρωτα.

Πιο γνωστό επεισόδιο της φιλίας τους ήταν η κοινή τους απόφαση τους, μετά τον θάνατο των γυναικών τους να παντρευτούνε 

κόρη του Δία έστω και με τη βία. 
εδώ διαβάζουμε την ειρωνεία στον τρόπο της εξουσίας=πάντα βαίως!.
Ο Θησέας λοιπόν βούτηξε την Ελένη-για τον Θεό μην εκπλήσσεστε, η Ελένη ήταν κοινό παντρολόγημα, υπάρχει και σχετικός κατάλογος των μνηστήρων της ήδη από τον Όμηρο-με την υπόσχεση ότι ο Πειρίθους θα βούταγε την Περσεφόνη-
τι ματαιοδοξία να φέρεις στη ζωή τη γυναίκα του θανάτου.
παρέκβαση: θα ήταν αγενές να μην σημείωνα την απόπειρα μετατροπής του μύθου προς όφελος μιας υγιούς ηρωικής καταγωγής του Ιδρυτή Θησέα από τους Αθηναίους: έτσι ο μυθικός ήρωας εν τέλει δεν "αρπάζει" την Έλενη, δεν προδίδει την Αριάδνη κοκ. Προφανώς οι επιλογές κάθε κοινωνίας χρήζουν θεμελίωσης στο απώτατο παρελθόν. η ιστορία συνεχώς ξαναγράφεται.
Ακολουθώντας το γνωστό σχήμα του εγκλήματος-τιμωρίας οι δυο φίλοι μας 
εγκλωβίζονται από τον Πλούτωνα στον Κάτω Κόσμο, κι όχι μόνο!
Ο μέγας βασιλιάς τους έβαλε και κάθισαν στο θρόνο της Λήθης και ξέχασαν.
Και ναι μεν για τον Θησέα ήρθε η λύτρωση-ο Ηρακλής-πασπαρτού να'ναι καλά!
(υποψιάζομαι ότι κάπου εδώ έβαλαν πάλι το χεράκι τους οι Αθηναίοι)
ο δύσμοιρος ο πειρίθους, όταν προσπάθησε ο πρώτος(;) υπερήρωας 
να τον ελευθερώσει κόντεψε να ξεθεμελιώθει όλον τον κόσμο: 
τέτοια ήταν η δύναμη που τον κρατούσε κάτω.

Τον φαντάζομαι που λέτε δεμένο πουλάκι στον κάτω κόσμο
να τιτιβίζει κάθε που η Περσεφόνη παίρνει τον ανήφορο, 
με δυο φίδια να του γλύφουν τα αυτιά. 
Κι αφού κατέβηκε σα κάτου προτού πεθάνει 
μένει αιωνίως ζωντανός 
όχι όμως αθάνατος. 
Ο πατέρας του ο Ιξίονας είχε άλλωστε παρόμοια τύχη.
Δεμένος σ'εναν πύρινο τροχό, αθάνατος στροβιλίζεται στο υπερπέραν.


Κι οι Θεσσαλοί οι χοντροκέφαλοι π'απλών' το μάτι τ'ς στον κάμπο 
και τα πόδια τ'ς συν'θίζουν στα μεγάλ' απλώματα, 
το νου τ'ς συν'χώς στου Πηνειού τις χάρες, δεν πρόκαμαν
όσο ήταν καιρός να ξαναγράψουνε το μύθο.


Αυτά λοιπόν ας είναι τα άσματα ενός δεμένου, ελάχιστα γνωστού. 
Κι αν ο Καμύς δικαίωσε στους αιώνες τον Σίσσυφο, ο Πειρίθους περιμένει ακόμα, 
δεμένος-ανίσχυρος-ελάχιστος στον ωκεανό των ξεχασμένων μύθων. Τώρα που το
ξανασκέφτομαι αυτός ο θρόνος δεν μπορεί παρά
να είναι το άβολο κάθισμα της ίδιας της Μυθολογίας
όπου την έζεψε ο Νέος Άνθρωπος να ξεχνάει Εκείνη
ωστέ και εμείς να ξεχνιόμαστε
πως τα αυτιά μας γλύφει πάντα ο Θάνατος.
Δεν μπορούσα συνεπώς παρά να βάλω τον ίσως συγγενή μου 
να τραγουδά, παράφορα, 
κάπως παράφωνα, τόσο καιρό μετά, και μ'όλα ξεχασμένα
εκτός από το πάθος του το ανύποπτο για την κόρη της γονιμότητας.


Ο θρόνος της Λήθης, το δώρο στους ζωντανούς: δεν είναι οι νεκροί που ξεχνούν ν' ανέβουν, 
μα εμείς που για να μπορέσουμε να θυμόμαστε
πρέπει να εκχερσώσουμε το άβατο της μνήμης. 
Τι απαγορευμένες επιθυμίες!

4 σχόλια:

Eriugena είπε...

Τι τέλεια ανάρτηση! θα επιστρέψω αύριο ελπίζω να την σχολιάσω..

Eriugena είπε...

Αγαπητέ φίλε, με κολάκευσε ιδιαιτέρως η αναφορά σου και σ'ευχαριστώ πολυ...επιπλέον με έχει εντυπωσιάσει η γνώση σου και το ενδιαφέρον σου για την "μυθολογία" αλλά κυρίως η φρεσκάδα στην "αναπαραγωγή" της...έχω να πω πως η ιδιαίτερη θέση του συμβολικού ήρωά σου στον τόπο της "μνήμης-αμνησίας", στον Άδη, αφού και ο ίδιος είναι "ξεχασμένος", αλλά και ο καταγωγικός προβληματισμός για τη γνώση και την σχέση της με την λήθη της ύπαρξης, συγκροτεί μιά πυρηνική δύναμη προσωπικής και συλλογικής πιά μυθολογίας που θα σε οδηγήσει σε καλούς δρόμους γραφής και βίωσης..θα ήθελα να ανα-ερμηνεύσω και τα προηγούμενα κείμενά σου με αυτό το φώς που τους έδωσες τώρα..πάντως χωρίς να επιστρέφω τον καλό σου λόγο, θα ήθελα να ξαναξαναδιαβάσω το κείμενο αυτό, για να ξαναξαναμιλήσω..αν θες, σου αποκαλύπτω τώρα πως η θεματική που αναπτύσσεις, με αφορά ΄ηδη απο καιρό ως τα βάθη..

Νimertis είπε...

Φίλε καλησπέρα, είχα την εσφαλμένη εντύπωση ότι είχες αποχωρήσει από τα 'ιστολογικά' δρώμενα... ευτυχώς ο Eriugena με πληροφόρησε ότι βρίσκεσαι στις επάλξεις... να χαιρετήσω εισήλθα και να μελετήσω... να΄σαι καλά!

llachar είπε...

Καλησπέρα αγαπημένοι μου-επιτρέψτε μου να σας αποκαλώ έτσι-.
eriugena, σε καιρούς απομάγευσης στήνονται μόνο προσωπικές μυθολογίες. λιθαράκι-λιθαράκι.
Νημερτή! πόσο χαίρομαι.
Είμαι όπως καταλαβαίνεις μεταξύ φθοράς κ' ανυπαρξίας!
Οι επάλξεις είναι μάλλον από καιρό κατειλημμένες απ'τον εχθρό.
Χαίρομαι που εσύ συνεχίζεις, να ξέρεις ότι σε διαβάζω.