Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

οικουμενικώς

Ο χαμένος άνεμος των ημερών μας, αυτός που
το ψιθυρισμά του αισθανόμαστε
ν'ανατριχιάζει το απαλό πίσω του αυτιού,
αυτός που γέρνει πάνω από τα γοτθικά μνήματα,
τα προεικονίσματα του σήμερα,*
αυτός που σηκώνει τις στάχτες της μνήμης
για να σύρει παντού το παραμύθι
πως δεν υπήρξαμε,
σέρνεται υποκύπτοντας-φαινομενικά-
στην ουρά μιας δυστοπίας
Κι όμως Αυτόν τον άνεμο αυτόν δε θα τον συναντήσεις στο Μεταξουργείο
ένα βράδυ με κρύο, ούτε στην Ομόνοια καθώς διαβάζεις 
στα στόματα στα χέρια την πρέζα
μα στην καραγεώργη σερβίας λίγο πάνω από τις επιγραφές,
στην πλατεία φιλικής εταιρίας ανάμεσα στα φώτα
να κουβαλά στον κυματισμό του τις ανάσες των
αποστερημένων της λήθης.
Αυτός ο άνεμος χάνεται γιατί είναι διαρκώς παρών.

*κάπου στο yorkshire συνάντησα το Μέγα Κωνσταντίνο να χτίζει
χαλαρή τη χείρα
μια κενή οικουμενικότητα . Παραδίπλα ο septimius sevirus βούταγε την πένα του
στο αίμα αυτών που ο προηγούμενος "δικαίωσε"
ανακαλώντας την υλικότητα της γραφής ενώ κοράκια έκραζαν προς συνοδεία
μεθυσμένων άγλλων που περιφέρονταν σε μεσαιωνικά πλακάκια
τραγουδώντας-τι θρήνος!-ποδοσφαιρικούς ύμνους. Ο θρύλος για την πτώση της Αυτοκρατορίας
άμα τη φυγεί των κορακιών ξαναγράφεται: ετούτοι οι άνθρωποι οι κλεισμένοι
στις γέφυρες τις πολύβουες της Λόνδρας, 
ετούτες οι χαμένες μεταξύ παμπ γηπέδου κρεβατιού
ψυχές θα σβήσουν όταν τα κοράκια αποφασίσουν πως ο οικείος τους τόπους δεν είναι
πια οι πόλεις(όχι γιατί είναι το φυσικό περιβάλλον)

-κάτι τέτοιο δεν ίσχυε ποτέ για τους προπομπούς του θανάτου-
αλλά γιατί
τα σώματα των ανθρώπων ήδη ολοκλήρωσαν την σήψη τους.

7 σχόλια:

Eriugena είπε...

Τέλειο! εξαιρετικό..τι άλλο να πω; αυτή η "καταγραφή" του Ανέμου και η σύνδεση με τους τόπους είναι για μένα ότι χρειαζόμαστε στους Λόγους. Και όλη η σχέτιση με τους τόπους σαν να υπερβαίνει τους στενά "βιωματικούς" προσδιορισμούς, αν και διέβλεψα μιάν ανύψωση απλή όπως ένα κέφι και βαθιά σαν το καταστάλαγμα ενός υπέργηρου σοφού..μου άρεσε επίσης αυτή η μείξη των μορφών του Λόγου, η οποία γίνεται αβίαστα και παιγνιωδώς..Να'σαι καλά, και ελπίζω να συνεχίζεις να μαγεύεσαι!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Εγώ θα σταθώ σ' αυτά τα 2 "δηλαδή" που χαλάνε κατά την γνώμη μου το πρώτο μέρος..
Νομίζω θέλει το ποιημα μια αναδιαπραγματευση με το νοημά του..
Κατά τα άλλα μου άρεσε!
Χαιρετώ σας!

llachar είπε...

Για τα δηλαδή συμφωνώ-καταδεικνύουν ότι το κείμενο δεν είναι ποίημα παρά ένας συνειρμός σκέψεων-τα διέγραψα.
(η "ελευθεριακή" χρήση της στίξης δεν μαρτυρούν ποιητικότητα παρά την ενστικτώδη παρεμβολή στη μορφή ως νόημα. Ο λόγος τέμνεται γιατί έτσι πρέπει να διαβαστεί κι όχι για να αποκοπεί μορφολογικά από το δοκιμιακό είδος)
Εκεί θα ευχαριστήσω άλλη μια φορά τον Eriugena που βλέπει πως υπάρχει μια ηθελημένη μίξη:ο νέος Λόγος είναι αναπόφευκτα ερμαφρόδιτος

Ευχαριστώ πολύ και τους δύο!

Snoopy είπε...

Ανατριχιαστικό το Λονδίνο, το Yorkshire, η Αθήνα...

llachar είπε...

Δεν ξέρω τελικά αν οι μητροπόλεις είναι πιο ανατριχιαστικές ή η επαρχία.
Μια βόλτα στην ελληνική ύπαιθρο σε πείθει!
καλώς την σνούπι!

by day i am nothing and by night i am i είπε...

"Αυτός ο άνεμος χάνεται γιατί είναι διαρκώς παρών."

η σαγήνη της μη διαθεσιμότητας θα μας κυνηγά πάντοτε, λοιπόν.

llachar είπε...

Με συγκινεί που ανασύρεις αυτό το ξεχασμένο στην ιντερνετική σκόνη κείμενο.
Κι έχεις δίκιο Chimaera να υπενθυμίζεις την μη διαθεσιμότητα ενώ εγώ τονίζω την υπεραφθονία.
Όχι μόνο γιατί μας καταδιώκει αλλά και γιατί εκεί κι εμείς οφείλουμε να κατοικήσουμε.