και θα σου φέρω λόγια που να ακούγονται πια ως
πρόταση.
Οι συναντήσεις με τον Ε.Α. είναι πάντα προσκλήσεις σε καταβύθιση: έτσι κι αλλιώς εκεί κατοικεί το Νόημα. Η εργασία του πένθους όσο παράδοξο κι αν ακούγεται
Οι συναντήσεις με τον Ε.Α. είναι πάντα προσκλήσεις σε καταβύθιση: έτσι κι αλλιώς εκεί κατοικεί το Νόημα. Η εργασία του πένθους όσο παράδοξο κι αν ακούγεται
κατέληξε να είναι
μια συνειδητή επίθεση στην προφάνεια.
Τα λόγια κτίζονται μέσα στις αντανακλάσεις.
Είμαστε εξόριστοι; Όχι, η εντοπιότητα μας, ανοίκεια, είναι πιο κρίσιμη από ποτέ.
Η οικειοποιήση δρασκελά με ρωμαλέα επίθετα,
εν ολίγοις αντεπιτίθεται.
Στεκόμαστε συνειδητά στην κόψη της γραφής εκεί όπου οι λέξεις
διολισθαίνουν τόσο ώστε να φαίνονται αμετακίνητες.
Σκοτώνοντας το σημαινόμενο, αναζητούμε το γιο, ικανό
να γονιμοποιήσει άλλη μια φορά και για
πάντα, αλλιώς
χαθήκαμε.
So? Εργασία και Χαρά
όχι μόνο αποδομώντας το ανύπαρκτο(sic), μα αγκαλιάζοντας
επιτέλους τη γοητεία του καλέσματος στο χτίσιμο. (tbc)
2 σχόλια:
Αν κατάλαβα καλά επιστρέφεις στο χτίσιμο της σημασίας, χωρίς να εγγυάσαι φυσικά και αποκαταστάσεις νοήματος..αυτό αισθάνομαι σε αυτά που λές για την τοπικότητα, που φυσικά είναι ανοίκεια..πιά; αν είναι πιά ανοίκεια γιατί να μην την αγαπήσουμε;..ξανά;..η μήπως τώρα θα αγαπηθεί αληθινά;..αγαπήθηκε ποτέ;..αληθινά...θα σου πω ένα εντελώς τρελλό πράγμα τώρα.. 'όταν διάβαζα το κείμενό σου θυμήθηκα τον Ζήσιμο Λορεντζάτο! γιατί άραγε; έχεις καμμιά ιδέα, η μήπως ο εγκέφαλος έκανε κάποιο συνειρμό αδιέξοδο;...
Ποιόν συνειρμό ονομάζεις αδιέξοδο;
Στο χτίσιμο της σημασίας, τι τρόμος.
πρέπει να την αγπήσουμε, ναι. Με πάθος.
υγ το κείμενο εμπνέεται άμεσα από τις προσπάθειες γραφής κ ύπαρξης του Ευγένιου Αρανίτση-ελάχιστος φόρος τιμής, Να τον μάθεις αν δεν τον ξέρεις ήδη-κάθε Κυριακή, Παράδοξα στην Ελευθεροτυπία.
Όσο για τον Ζήσιμο,δυστυχώς πάλι μ'έπιασες αδιάβαστο. Αν κάνει και ο Ε.Α. είναι επτανήσιος :)
Δημοσίευση σχολίου