οικουμενικώς

Ο χαμένος άνεμος των ημερών μας, αυτός που
το ψιθυρισμά του αισθανόμαστε
ν'ανατριχιάζει το απαλό πίσω του αυτιού,
αυτός που γέρνει πάνω από τα γοτθικά μνήματα,
τα προεικονίσματα του σήμερα,*
αυτός που σηκώνει τις στάχτες της μνήμης
για να σύρει παντού το παραμύθι
πως δεν υπήρξαμε,
σέρνεται υποκύπτοντας-φαινομενικά-
στην ουρά μιας δυστοπίας
Κι όμως Αυτόν τον άνεμο αυτόν δε θα τον συναντήσεις στο Μεταξουργείο
ένα βράδυ με κρύο, ούτε στην Ομόνοια καθώς διαβάζεις 
στα στόματα στα χέρια την πρέζα
μα στην καραγεώργη σερβίας λίγο πάνω από τις επιγραφές,
στην πλατεία φιλικής εταιρίας ανάμεσα στα φώτα
να κουβαλά στον κυματισμό του τις ανάσες των
αποστερημένων της λήθης.
Αυτός ο άνεμος χάνεται γιατί είναι διαρκώς παρών.

*κάπου στο yorkshire συνάντησα το Μέγα Κωνσταντίνο να χτίζει
χαλαρή τη χείρα
μια κενή οικουμενικότητα . Παραδίπλα ο septimius sevirus βούταγε την πένα του
στο αίμα αυτών που ο προηγούμενος "δικαίωσε"
ανακαλώντας την υλικότητα της γραφής ενώ κοράκια έκραζαν προς συνοδεία
μεθυσμένων άγλλων που περιφέρονταν σε μεσαιωνικά πλακάκια
τραγουδώντας-τι θρήνος!-ποδοσφαιρικούς ύμνους. Ο θρύλος για την πτώση της Αυτοκρατορίας
άμα τη φυγεί των κορακιών ξαναγράφεται: ετούτοι οι άνθρωποι οι κλεισμένοι
στις γέφυρες τις πολύβουες της Λόνδρας, 
ετούτες οι χαμένες μεταξύ παμπ γηπέδου κρεβατιού
ψυχές θα σβήσουν όταν τα κοράκια αποφασίσουν πως ο οικείος τους τόπους δεν είναι
πια οι πόλεις(όχι γιατί είναι το φυσικό περιβάλλον)
-κάτι τέτοιο δεν ίσχυε ποτέ για τους προπομπούς του θανάτου-
αλλά γιατί
τα σώματα των ανθρώπων ήδη ολοκλήρωσαν την σήψη τους.

Μουσικός Αχινός

*Τώρα που απλώνει τα όμορφα νύχια της η άνοιξη, τα σκληρά,
είναι ευλογημένο να θυμόμαστε:πότε χιόνισε;
Θα 'ταν Τρίτη στις 9 του Μάρτη στον Άνθρωπο.
-οι σημασίες αλληθωρίζουν υ-λ-ι-κ-ό-τ-α-τ-ε-ς-
&
   η μουσική έχει τον αδέξιο ρόλο
να στέκεται ανάμεσα στο συγκλονισμό της συνείδησης και 
στη μυσταγωγία της λήθης. Αν η όσφρηση
 μας βοηθάει να ξεχνάμε κι ο λόγος μας επιβάλλει να 
θυμόμαστε, η αρμονική χάρη της ηχητικής-κι όχι ηχομιμητικής- γλώσσας, 
σαν Κολοσσός, ενώνει το πέρασματης εμπειρίας.
Για αυτό τα σώματα των ήχων εκλιπαρούν την επανάληψη,
θέλοντας να θηλάσουν στη σημασία:Η μουσική η μόνη που επανέρχεται
(ν'απαιτήσει τα δεδουλευμένα της λήθης)
αφού ο λόγος είναι διαρκώς απών 
και τα σφυρίγματα της μυρωδιάς το παρόν-που-δεν-μας-αρνήθηκε. 
Έτσι στη διαδοχή των ήχων μπορεί να διακρίνει κανείς όχι
όπως πιστεύουν, μια απόπειρα ερμηνείας του ρυθμού 
του σύμπαντος, το κύλισμα που ακούστηκε από το συμβάν και πέρα
αλλά! ηχείο εμείς κι εκείνο γλιστρά όπως το σαπούνι
πάνω στα 
πενταγράμματα / με μια απορία: ποιάς ανάγκης τ'αχρείαστο βάρος
                                                    τρίζουν τα λόγια μες στις μελωδίες;




εν κατακλειδι αν μπορούσα,nefeli, να ψάλλω έστω
θα 'βγαινε μόνο ένας πνιγμένος ήχος,
κάπως έτσι:
                                    


αφού κάπου εκεί μέσα-πόσο βαθιά;

με πλήρη επίγνωση βλέπω κάπως έτσι ν'αναδύονται τα λόγια μου,όλων,μέσα απ'τα κύματα:Μαύρα κι αγκαθωτά

μόνος σαλεύει
ένας αχινός
(βγαλμένος άγαρμπα)

η επανάσταση του χρόνου

διαβάζοντας στις γραμμές ανάποδα τα σημεία γίνονται άξαφνα
πυγολαμπίδες!:
τα τσιγάρα δεν είναι παρά αναμμένο χαρτί
κ' αποξηραμένα φύλλα που
ευωδιάζουν, περπατώντας


παραφράζοντας λοιπόν, άλλη μια φορά: τυλιγμένος φλέγομαι
σε πτυσσόμενες φολίδες, ώστε
να εμφανίζομαι μονάχα
σε κάθε της ιστορίας (μουας) τούμπα







ή πώς ξανακαινουριώνεται ο νιόνιος

απόπειρα σύνθεσης

(tbc) ...μιλάει ειλικρινά όταν παραδέχεται πως 
η ρηχή βαθύτητα είναι το εγγενές ποιητικό του τοπίο: 
εκεί τα πράγματα φαίνονται, τεθλασμένα ίσως, 
μα σε απόσταση αναπνοής. 
Ο κόσμος, απτός, είναι απολύτως προσιτός 
σε μια παρομοίωση έστω και αν αυτή 
χρειάζεται να διατρέξει, δια του επιθέτου, 
τον διανυμένο χρόνο της μνήμης. 
Αντίστοιχα για τους ανθρώπους: 
τα παιδιά είναι κυρίαρχα χάριν ακριβώς 
σ’ αυτήν την επιφανειακή βαθύτητα. 
Προς θεού δεν μιλάμε για έλλειψη νοήματος 
ακριβώς το αντίθετο: Το νόημα εδώ είναι, 
επιτέλους, ενσαρκωμένο, 
δια της χειρονομίας, του θροΐσματος, της αντανάκλασης, 
για αυτό άλλωστε προσεγγίσιμο. 
Ακόμη περισσότερο, οι χαρακτήρες των μυθιστορημάτων 
επιβιώνουν χάριν σ’ αυτήν ακριβώς 
την ηθελημένη αφέλεια η οποία επιτρέπει 
τις λαθραναγνώσεις των πράξεων τους, 
πυρηνικές μιας καταγωγής. 
Η ανάγνωση αυτού του πυρήνα είναι 
η στοιχειώδης ιδιότητα ενός 
αποκωδικοποιητή, ενός αποκρυπτογράφου, 
ενός μεταμοντέρνου μεταφραστή ιερογλυφικών.
Η οποιαδήποτε απόπειρα σύνθεσης ενός περιβλήματος 
σ’ αυτήν την φυγόκεντρη δύναμη καταλύει 
την καθαρτική δύναμη της μεταφοράς, 
δηλαδή της ποιητικής πράξης.
Ακόμα περισσότερο σβήνει εμπράκτως
την εξουσία του συγγραφέα πάνω στα φαινόμενα, 
άρα στα γραφόμενα. Μιλάμε έτσι κυρίως για μια γραφή 
απολύτως συνειδητή η οποία δημιουργεί το πλέγμα των συσχετισμών της 
δια του όλου κι όχι δια του μεμονωμένου, γινόμενη όσο μπορεί πιο πολύ συγκεκριμένη.
Κάπως παραδόξως ωστόσο σε μια εποχή που το όλον 
διαρκώς διολισθάνει ακολουθώντας τρόπο τινά το ομοούσιο 
τέκνο του, το νόημα, κι εμφανίζεται μπροστά μας 
μέσα από συνεπαγωγές την αξία των οποίων 
μπορούμε μόνο να συνεκτιμήσουμε. 
Η προσφορά εδώ λοιπόν της αφέλειας είναι
απαραίτητη μιας κι εκεί το νόημα εξόριστο 
απ' την παντοκρατορία της αιτίας 
φωτίζεται γινόμενο
Ολόγραμμα.

σημείωση για μια μέρα, στο περιθώριο

στο στόμα που σχηματίζεται επί τη αρθρώσει

ο πόνος θυμίζει,θρυμματίζοντας, το 060 στην ανηφόρα-

στο λυκαβηττό κατοικούν τα νέφη. για να εκεί κατοικήσεις

ανέβα: διασκεδάζεις την ιστορία 

γραμμένη στις βιτρίνες,

περπατώντας μες στους γιατρικούς εγγράφεσαι-άλλη μια φορά-

στους ηττημένους.

δεν θα ανέβεις

δυο φωτιές καίνε παραπέρα και δυο οργασμοί καλπάζουν 

προς την ομόνοια

η ιστορία σε περιμένει

στη πλατφόρμα της. σε

μετοχές αθανασίες-παυσίπονα ή 

θλιβερές που είν' οι προσπάθειες μας
να πιάσουμε σήμα
με το αδιάβαστο.